رویارویی با ترس بزرگ

پس از آسیب: چه چیزی اتفاق افتاده و من چه فکر میکنم؟ احتمالا چند باری انگشت پا یا زانو را به جایی ضربه زدید و کوفتگی و کبودی آن را دیده‌اید. چه اتفاقی افتاده؟ پارگی در بافت‌هایی که رگ خونی دارند باعث بروز خونریزی و خون‌مردگی می‌شود و پس از طی مدتی کوتاه درد و کبودی رفع می‌شود. این چیزی است که تقریبا برای تمام بافت‌های بدن اتفاق می‌افتد. زمانی که بافتی آسیب می‌بیند، بر اساس محلی که قرار گرفته، نوع بافت و شدت آسیب، زمان لازم دارد تا خوب شود. (دوران ریکاوری پس از آسیب) فکرکردن و دیدن اتفاقات قبل از کبودی روی استخوان پا راحت‌تر است. مثلا احتمالا در عجله روزمره پایمان را سهوا به لبه میز کوبیده‌ایم اما دیدن اتفاقات زنجیره‌واری که کمردرد یا زانودرد موقع انجام اسکوات را ایجاد کرده اغلب کار راحتی نیست. چیزی که ما ناگهان با آن مواجه می¬شویم درد زیاد است و همین مساله که نمی¬دانیم منشا این درد چیست – تا حل و فصلش کنیم- برای ما دلهره‌آور است. تمرکز ما فقط روی این است که چرا مثلا موقع انجام حرکت اسکوات در زانو درد دارم؟ یا چرا موقع خواب کمردرد نمی‌گذارد بخوابم؟ جست و جو کردن علائم درد در مرورگرها و گوگل اغلب بیشتر گمراه کننده است. اگر محلی که درد می‌کند را تقریبا شبیه به همان نقاط ضرب دیده و کبود شده در نظر بگیرید پذیرش این مساله که بدن – صرف نظر از علت ایجاد درد- برای برگرداندن بافت آن نواحی به حالت عادی، زمان لازم دارد راحت‌تر است. یکی از سناریوهای احتمالی برای منشا درد را با هم مرور کردیم، بی‌تحرکی طولانی و فعالیت متوسط تا سنگین بعد از آن. تمام سناریوهای دیگری که می‌تواند شما را با درد و آسیب مواجه کند در این سه مطلب خلاصه می‌شود: ۱. کار تکراری یک بافت، ۲. تنش/انقباض ثابت و طولانی در یک بافت، ۳. لود یا فشار زیاد. در واقع هر آسیبی که دنبالش باشید از یکی از این سه حالت شروع خواهد شد. اگر بافتی مثل عضلات دست و عضلات اطراف آرنج را در طی مطالعه/تایپ زمان طولانی در حالت ثابتی منقبض/کشیده نگه‌دارید، روزی خواهد رسید که درد ناشی از آسیب بافت آن نواحی سراغتان بیاید. آسیب دقیقا مثل پخت یک غذا مرحله‌ای است و هرگز از آسمان به سر ما نمی‌آید. گاهی ما سال‌ها بدون اینکه متوجه باشیم بدن را آماده آسیبی می‌کنیم که مثلا در ۱۱هزارمین روز حیاتمان آماده سِرو است و گریبانمان را می‌گیرد پس از آسیب: پروسه‌ای که باید طی شود بروز درد به هر شکل و شدتی نیازمند مراجعه به متخصص است. در واقع دردهای شدیدتر اغلب از وخامت و شدت یک صدمه ناشی میشوند پس بهتر است دردهایی که به کمک مربی یا مشاور سلامتی مشکوک شناسایی می‌کنیم سریعا ریشه‌یابی شوند. متخصصینی که می‌توانند به ما کمک کنند از بین پزشکان طب فیزیکی، طب ورزشی و متخصصین ارتوپد که در حوزه پاتولوژی کار می‌کنند تا متخصصینی تربیت بدنی که در حوزه آسیب‌شناسی و حرکات اصلاحی تبحر دارند متنوع هستند. کار روانپزشکان و متخصصین اعصاب هم گاهی به بازی کشیده می‌شود. بنابراین تنها مرجعی که نباید برای مرحله تشخیص آسیب کاری انجام دهد خود ما هستیم. این کار باید توسط یک متخصص انجام شود. بعد از مرحله تشخیص عموما مراحل بعدی به استراحت، دارودرمانی، فیزیوتراپی و تمرین درمانی تقسیم خواهند شد که کمیت و کیفیت هر کدام از این مراحل توسط همان متخصصین تعیین می‌شود. چیزی که مهم است بدانید این است که جدا ازینکه چقدر این مسیر طولانی و سخت باشد، شما قطعا می‌توانید روزی دوباره تمرین کنید و اگر ملاحظات ساده‌ای رعایت شوند با مداومت در تمرین می‌توانید به وضعیت بدنی بهتر از قبل از آسیب هم برسید. پس بسیار مهم است که درد را جدی بگیرید و تشخیص و درمان را تحت هیچ شرایطی به تعویق نیاندازید. رعایت های ریز و مهمی که تاثیرگزار هستند اما کمتر گفته می‌شوند سپری کردن دوران نقاهت کار آسانی نیست خصوصا اگر در انجام کارهای روزمره با درد روبه‌رو شویم. برداشتن بطری آب از در یخچال با درد زیاد، بستن بند کفش با درد زیاد، پیاده‌روی و نشستن دردناک و تمام کارهایی که به سادگی از کنار آنها رد می‌شدیم حالا تبدیل به چالش شده‌اند. اولین نکته‌ای که باید بدانید این است که همیشه شرایط برای ما انسان‌ها قابل تغییر است. بنابراین در ناامیدی و استیصال ناشی از درد فرو نروید. خلاقانه و صبورانه راهکارهایی پیدا کنید که کارهای روزمره را برایتان بدون درد کند یا درد را به حداقل برساند. یادتان نرود که بهترین شیوه‌های درمانی در دنیا توسط افرادی ابداع شدند که با درد لاعلاجی – تا آن زمان – دست به گریبان بودند. کسی که درد را تجربه می¬کند آن را بهتر نیز درک می‌کند. اگر تاندون روتیتور دست شما پاره شده و پوشیدن لباس‌های سفت و تنگ ناممکن است پس این کار را نکنید! لباس‌های دکمه‌دار و ساده را جایگزین آن کنید. کلاچ ماشین را درست و نرم کنید، ترمز دستی را با دو دست بکشید. صندلی در حمام بگذارید، روزهای اول را به این اختصاص دهید که چه کارهایی در روزمره در محل آسیب شما درد ایجاد می‌کند. حتی اگر این درد خیلی کم باشد مهم است. اگر می‌توانید فعالیت را به گونه‌ای انجام دهید که درد شما از بین برود باید تغییرات را اعمال کنید و مهم‌تر از همه کارهایتان را آهسته‌تر از قبل انجام دهید. یادتان نرود سرعت در انجام کارها چالش بسیار بزرگی برای بافت بدن است و اگر این بافت آسیب داشته باشد نمی‌تواند به هیچ طریقی فشارهای روزمره را با سرعت بالا تحمل کند. تا روزی که کاملا به مرحله بدون درد رسیده باشید در کارهای روزمره که بیشترین حجم فعالیتتان را شامل می‌شود، درد را دور بزنید! در طول دوره درمان فراموش نکنید بازگشت به تمرینات ورزشی باید با بررسی و اجازه متخصص باشد. بازگشت عجولانه احتمال خداحافظی واقعی با ورزش را بیشتر می‌کند!